حقّ، به معنای «اختیار، امتیاز و سلطه‌ی کسی بر شخص یا چیزی» به کار می‌رود و معنای این‌که خدا حقِّ طاعت دارد این است که وقتی طاعت الهی را با غایاتش مقایسه می‌کنیم، می‌توان عقلا، نوعی شایستگی انحصاری از آن انتزاع کرد و برای رسیدن به آن غایات، اطاعت الهی ضرورت می‌یابد و ما از آن تعبیر به «وجوب تبعیّت» می‌کنیم، ما برای پذیرش حقِّ طاعت و وجوب تبعیّت، صفاتی را در خدای متعال باید لحاظ کنیم؛ صفاتی از قبیل علم، قدرت، عنایت و ولایت الهی را؛ تبیین اندیشمندان از این مقوله متفاوت بوده که برخی از آن‌ها را می‌توان پذیرفت و برخی دیگر قابل نقدند.
)